O MOVEMENTO GALEGO POLA VIVENDA PÚBLICA ESIXE QUE AS PROPIEDADES DA SAREB SE UTILICEN PARA CREAR VIVENDA PÚBLICA
DESPOIS DE ASUMIR UNHA DÉBEDA PÚBLICA DE 35.000 MILLÓNS DE EUROS AS VIVENDAS E O SOLO DA SAREB TEÑEN QUE TER UN OBXETIVO SOCIAL FUNDAMENTAL:GARANTIR O DEREITO Á VIVENDA
O Movemento Galego pola vivenda pública rexeita rotundamente a entrega da xestión das propiedades da SAREB aos fondos voitre Hipoges e Blackstone como recentemente decidiu o goberno español.
Unha vez que con diñeiro público se rescatou aos bancos liberándoos dos activos tóxicos e se asumiu a débeda o obxetivo ten que ser social, utilizando o solo e as vivendas propiedade da SAREB para crear un parque público de vivenda que dea solución ás miles de persoas que demandan vivenda pública e ás moitas desafiuzadas ou en perigo de ser expulsadas dos seus fogares.
Dito parque tamén debería servir como elemento regulador dos prezos do mercado libre, enfriando as enormes subas dos últimos anos.
O camiño tomado polo goberno español de entregar a xestión das propiedades, con criterios puramente mercantís aos fondos voitre Blackstone e Hipoges, precisamente entidades que se lucran grazas ás políticas de vivenda no Estado español é unha enorme e intolerable estafa.
Esiximos que se rectifique esta decisión e dende as administracións se asuma a necesidade da creación dun parque público de vivenda cunha dimensión significativa para garantir o control do mercado da vivenda.
Os desafiuzamentos seguen a ser unha realidade cotiá e masiva nas cidades galegas, xa que a política do goberno español, da Xunta de Galicia e dos concellos galegos de abandonar a promoción de vivenda pública expulsa a miles de persoas das súas vivendas e deixa ao mando das políticas habitacionais aos grandes especuladores.
As propiedades coas que SAREB conta nas principais cidades galegas, un conxunto moi amplo de vivendas e solos, serían un piar fundamental dese parque, e darían solución ás máis de 10.000 persoas inscritas no Rexistro Oficial de Demandantes que agardan unha vivenda pública en alugueiro.
Dende o Movemento Galego pola Vivenda Pública loitaremos porque esta estafa non se consume finalmente mobilizándonos nas rúas e trasladando ás forzas políticas esta demanda.
O Movemento Galego pola Vivenda Públicaformada por persoas de distintos colectivos sociais convoca unha CONCENTRACIÓN diante do Instituto Galego de Vivenda e Solo – IGVS (Área Central, Fontiñas – Santiago de Compostela) o próximo xoves 17 DE FEBREIRO as 12.00H, baixo o lema: «POR UN PARQUE DE VIVENDA PÚBLICO, NON A ESPECULACIÓN«.
“Para satisfacer só a demanda rexistrada oficialmente de vivenda de protección en Galiza ao ritmo actual coas políticas do goberno galego precisaríanse 200 anos”
A suba sistemática do prezo dos alugueiros situándose Galiza por riba da media nacional con un incremento dun 25 por cento nos últimos cinco anos, converteuse nun problema para miles de galegas/os e segundo as asociación de loita contra a pobreza, o principal factor de exclusión social.
A resposta da Xunta de Galicia a esta situación de desamparo é menos investimento, menos execución dos orzamentos e a conxelación da oferta de vivendas de protección oficial e a inexistencia de un parque de vivendas público que dea resposta ao que é un drama para miles de persoas.
As cifras de demanda de vivenda de protección e pública demostran que hai moita xente que non chega a poder pagar unha vivenda no mercado libre e está a pedir que as administracións públicas fagan o seu traballo.
Para cuantificar esta demanda creouse o Rexistro Oficial de demandantes que indica que hai case 15.000 persoas que reclaman unha vivenda de protección, 11.211 delas queren que sexa pública e preferentemente de alugueiro, pero o goberno de Feijoo desoe completamente estas demandas.
A media de vivendas de protección iniciadas nos últimos 7 anos, cando máis se incrementou a demanda é de só 74 anuais o que quere dicir que para satisfacer só a demanda actualmente rexistrada a este ritmo precisaríanse 200 anos.
E si falamos de vivenda pública o actual parque de 3.700 vivendas é a todas luces insuficiente si temos en conta as 11.211 persoas que demandan oficialmente unha vivenda pública, e moito máis si queremos que esa vivenda pública actúe como refrixerador do mercado posibilitando frear a escalada brutal que se da nos últimos anos.
A vivenda pública é a resposta necesaria para esas persoas que precisan dunhas condicións alcanzables para poder gozar dun fogar e para regular os prezos dun mercado no que non deixan de subir.
A inexistencia de políticas que defendan o dereito a unha vivenda digna tradúcense na Galiza en 299.000 vivendas baleiras, desafiuzamentos, incremento dos beneficios derivados da especulación dos grandes propietarios, banca e fondos voitre, máis parte do salario dedicado a pagar os gastos da vivenda mentres se reducen noutras necesidades básicas ou un problema grave para a emancipación da xente moza.
Tampouco desde os diferentes gobernos do Estado deron solución o problema da vivenda. O proxecto de lei vivenda do goberno español non garante ese dereito porque non se atreve a frear os privilexios dos que especulan coa vivenda.
Non frea os desafiuzamentos sen solución residencial si se incumpren os prazos das distintas prorrogas e non adopta solucións valentes de expropiación para mobilizar as decenas de miles de casas baleiras en mans da banca e de fondos voitre rescatadas con diñeiro público.Tampouco aposta pola utilización das vivendas da SAREB, para vivenda pública de alugueiro, a pesar de que todas e todos acabamos de asumir a débeda xerada polos bancos.
O Movemento Galego pola Vivenda Públicachama a maioría social galega a involucrarse na loita por este dereito fundamental, Unha loita que leve entre outras medidas a posta en marcha de normativas e orzamento necesario para a dotación dun parque de vivenda pública de alugueiro social suficiente para protexer os sectores mais vulnerables ademais de para exercer un papel regulador imprescindible no mercado libre.
Con este obxectivo facemos un chamamento a acudir á concentración diante do Instituto Galego de Vivenda e Solo (IGVS), en Santiago de Compostela, para reclamar os nosos dereitos como cidadáns e cidadás a gozar dunha vivenda digna.
Presentamos 10 propostas de mínimos que pensamos que son imprescindibles para regular os alugueres e garantir o dereito á vivenda. As demandas do Sindicato iranse completando e concretando a medida que avancemos na loita.
1/Esiximos unha regulación de alugueres baseada no ingreso dos fogares e que teña como obxectivo baixar o prezo dos alugueres. Por iso é necesario un índice de prezos do aluguer construído e definido de xeito participativa (entre todos os axentes sociais implicados), referido a variables socioeconómicas como a renda familiar dispoñible, e que sexa vinculante, con penalizaciones polos propietarios que o excedan. punt-ou
2/Fair falta estabilidade e unha maior duración dos contratos para poder desenvolver proxectos vitais. Propoñemos contratos de 12 e 6 anos para as vivendas de grandes e pequenos propietarios, respectivamente. E que se renoven automáticamente (agás se a propiedade ten unha necesidade familiar). punt-dous
3/Os incrementos nas rendas de aluguer estarán suxeitos a índices obxectivos como o IPC ou índices de tipo municipal que teñan en conta o custo da vida e non os intereses especulativos do mercado. punt-tres
4/A fianza para arrendar unha vivenda non poderá ser superior a un mes de renda, e un segundo mes en concepto de mobles e enseres no caso de vivendas amuebladas. Non se debe poder retirar a fianza depositada no rexistro público sen documento que acredite a extinción do contrato de arrendamento e o acordo asinado por arrendador e arrendatario.
5/As administracións públicas únicamente promoverán a vivenda de aluguer de titularidad pública. Un mecanismo fundamental para a ampliación do parque de vivenda pública de aluguer será a movilización dos pisos baleiros que se atopan en mans das entidades bancarias. deu-punts
6/ Esiximos que os grandes propietarios teñan a obrigación de ofrecer un aluguer social ás familias vulnerables para evitar que sexan desafiuzadas por impago de aluguer. Así mesmo, esiximos ás administracións públicas a obrigación de realojar ás persoas desafiuzadas pola imposibilidad de pagar o aluguer, como se contempla na Lei 24/2015 (art. 5.6). Hai que derrogar o procedemento de ?desahucio exprés? establecido pola última reforma da LEC. deu-punts
8/Traballaremos para a eliminación de vehículos de especulación financeira, como as SOCIMI (Sociedades Anónimas cotizadas de Investimento no Mercado Inmobiliario) e outros tipos de sociedades, que ademais actualmente gozan de importantes exoneraciones tributarias.
9/ Rexistro obligatorio de todos os solares, propiedades verticais e vivendas desocupadas por un periodo superior a un ano. Expropiación daqueles solares e propiedades verticais que estean baleiros durante dous anos (como xa se contempla na Lei de Urbanismo). Promover a movilización de pisos baleiros a través de penalizaciones económicas tanto a grandes como a pequenos propietarios.
10/ O arrendador debe asumir os honorarios dos APIs ou administradores de leiras de forma total. Entendemos que é quen fai o encargo de comercialización dun inmueble quen debe asumir os gastos derivados.
Ante as actuais situacións de vulneración do dereito á vivenda, e á espera dos cambios legislativos e as políticas públicas que enderecen a situación, apoiamos e consideramos como lexítimas aquelas resistencias inmediatas practicadas polos e as arrendatarias, incluíndo a permanencia na vivenda «en precario» cando o propietario rexeite a renovación do contrato e a ocupación de propiedades verticais que se atopen baleiras.
Actualizado os documentos útiles para poder paralizar os desafiuzamentos . Aquí podes descargalos para asesorate.Documentos útiles
A raíz do estado de alarma, o Goberno ha decretado unha moratoria dos desahucios, vigente ata o mes de agosto
O Goberno aprobou a finais de marzo de 2020 o Real Decreto-lei 11/2020, de 31 de marzo, polo que se adoptan medidas urxentes complementarias no ámbito social e económico para facer fronte ao COVID-19. Nun primeiro momento, só cubría lanzamentos de aluguer e exclusivamente para familias afectadas directamente desde un punto de vista económica pola crise do coronavirus.
No entanto, a finais de decembro aprobouse unha ampliación (Real Decreto-lei 37/2020, de 22 de decembro, de medidas urxentes para facer fronte ás situacións de vulnerabilidade social e económica no ámbito da vivenda e en materia de transportes) para cubrir algúns casos de ocupación/recuperación de vivenda e estendelo a familias en situación de precariedad antes da pandemia.
O Decreto 37/2020, foi ampliado co Decreto 8/2021, que mantén as medidas vigentes hsta o 9 de agosto.
A continuación, algunhas informacións e documentos úitles, para acollerche a estas medidas e evitar quedarche a rúa nos próximos tres meses.
Temporalidad da suspensión
Real Decreto-lei 8/2021: Ata o de agosto de 2021, incluído.
Persoas e familias que se poden acoller
Situación de desemprego, ERTE, redución ou perda substancial de ingresos por coidados ou situacións similares.
Alternativa: renda de aluguer gastos en suministros > 35% dos ingresos da familia Límites de renda de toda a familia o mes anterior:
Xeneral: 1.613,52 Por cada fillo: 53,78 Por cada fillo (monoparental): 80,67 Por cada persoa maior ( 65): 53,78 Discapacidad: 2.151,36 Parálisis cerebral, disc intelectual (?33%), disc física/sensorial (?65%), enfermidade incapacitante: 2.689,20
O Consello de Ministros a ampliación por 3 meses máis da moratoria de desahucios a familias vulnerables. Unha moratoria que xa no seu día celebramos como un avance histórico na protección de familias vulnerables pero que tachamos de pouco ambiciosa, xa que non é unha suspensión total de desahucios senón en certas casuísticas deixando sen protección a algunhas persoas.
Con máis de 29.406 desahucios en 2020 en plena pandemia sanitaria e logo de 12 anos promoviendo leis e políticas de vivenda desde a rúa, temos claro que a nosa voz e experiencia é máis necesaria que nunca para poñer freo aos desahucios e asentar as bases con medidas estructurales e deixar dunha vez a curva dos desahucios atrás tal como recollemos no manifesto con máis de 50 entidades na iniciativa por unha lei que garanta o dereito á vivenda.
No BOE de hoxe, publícase o Real Decreto-lei 8/2021, que fai efectiva a extensión nos artigos 7 e 8 das medidas urxentes vinculadas á vivenda. Concretamente:
Mantense a posibilidade de suspender de forma extraordinaria os desahucios de familias vulnerabilizadas derivados de aluguer (impagos e finalizaciones de contrato) ata o 9 de agosto de 2021 (inclusive). Esta medida aplica a pequenos ou grandes tenedores, sempre que o propietario/arrendador non sexa unha persoa física en situación de vulnerabilidade. Mantense a posibilidade de suspender de forma extraordinaria os desahucios de familias vulnerabilizadas en situación de ocupación en precario, inclusive pola vía penal, ata a mesma data. Neste caso, os propietarios deberán ser grandes tenedores (persoas físicas ou xurídicas con máis de 10 vivendas) e a familia, entre outros requisitos, incluír un menor de idade, unha persoa dependente ou unha vítima de violencia de xénero. Mantense a prórroga extraordinaria dos contratos de aluguer que finalicen ata o 9 de agosto. O inquilino poderá solicitar unha ampliación do prazo contractual coas mesmas condicións por un máximo de 6 meses. Mantense a moratoria de pago de aluguer para grandes tenedores e entidades públicas ata a mesma data. Neste caso, a propiedade poderá escoller entre unha rebaixa do 50% da renda por un máximo de 4 meses ou un adiamento do pago polo mesmo prazo e o fraccionamiento desas cotas nos meses posteriores.
Sabemos que estes 3 meses poden ser un respiro para as familias, pero desde a PAH esiximos medidas de longo alcance antes. En definitiva necesitamos unha lei que garanta o dereito á vivenda, paralice os desahucios de familias vulnerables sen alternativa habitacional, obrigue aos grandes tenedores a ofrecer aluguer social e ás administracións ao realojo en caso de pequenos tenedores, e a crear un parque de vivendas públicas, sociais e asequibles que resolva a urxencia habitacional.
Desde la PAH hemos actualizado los documentos útiles para poder paralizar estos desahucios. Aquí puedes descargarlos y acércate a tu PAH más cercana para asesorate.Documentos útiles
Sabemos que estos 3 meses pueden ser un respiro para las familias, pero desde la PAH exigimos medidas de largo alcance antes. En definitiva necesitamos una ley que garantice el derecho a la vivienda, paralice los desahucios de familias vulnerables sin alternativa habitacional, obligue a los grandes tenedores a ofrecer alquiler social y a las administraciones al realojo en caso de pequeños tenedores, y a crear un parque de viviendas públicas, sociales y asequibles que resuelva la emergencia habitacional.
En España, o 36,1% da poboación destina máis do 40% dos seus ingresos ao pago de vivenda e suministros básicos, e outros miles de fogares novos nin sequera poden formarse, de feito únicamente o 18,5% da poboación entre 18 e 29 anos emancipouse polas enormes dificultades para acceder e manter unha vivenda estable.
Mentres segundo o INE (2011) hai 3,4 millóns de vivendas baleiras, moitas delas en mans de grandes tenedores, o Parque de Vivenda Pública e Social é entre 7 e 10 veces menor que o doutros países desenvolvidos de Europa.
No estado español as vivendas sociais representan un 2,5% do parque de vivendas principais, nada que ver coas porcentaxes dalgúns países europeos da nosa contorna (Holanda 30%, Austria 24%, Reino Unido 17,6%. Francia 16,8%).
Logo de entregar máis de 60.000 millóns de diñeiro público para o rescate bancario que non foron devoltos, é de xustiza que a nova Lei faga fronte á urxencia habitacional que sufrimos. Garantindo, así, unha vivenda para quen o necesite mediante un orzamento suficiente en políticas de vivenda pública e establecendo mecanismos legais que obriguen, aos responsables financeiros da crise inmobiliaria e aos grandes tenedores de vivenda, a asumir responsabilidade social e evitar novas burbullas especulativas.
Levamos demasiados anos sufrindo a quen pon os seus beneficios privados por encima da vida e saúde de millóns de persoas. É o momento de que as Administracións públicas asuman a súa responsabilidade e cumpran coa súa deber de protexer e garantir un dereito humano que é básico para asegurar a integridad física, a dignidade, o acceso a outros dereitos fundamentais e o desenvolvemento persoal que todos nos merecemos.
As organizacións firmantes deste manifesto unimos forzas para lanzar unha campaña estatal de movilización cidadá e conseguir que a Lei polo Dereito á Vivenda inclúa como mínimo estas 8 medidas de aplicación directa en todo o territorio:
1- A lei debe garantir o dereito a unha vivenda digna, asequible, accesible e adecuada como dereito subjetivo, garantindo que esta protección sexa efectiva e evitando que ningunha persoa sufra situación de sinhogarismo.
2- Stop desahucios de persoas vulnerables sen alternativa de vivenda digna e adecuada, así como a obrigación de aluguer social estable para os grandes tenedores e no resto de casos realojo digno e adecuado a cargo dos poderes públicos.
3-Asegurar e ampliar o parque público de aluguer social, como mínimo ao 20% do conxunto de vivendas en vinte anos, facendo fronte á urxencia habitacional de forma prioritaria.
4-Regulación estatal de alugueres a prezos adecuados aos salarios da poboación en cada zona do territorio. Modificación da lei de arrendamentos urbanos para dar protección e estabilidade aos inquilinos do conxunto do país.
5-Garantir os suministros básicos de auga, luz, gas e acceso ás telecomunicaciones para evitar a brecha digital como parte dunha vivenda digna.
6-Garantir unha segunda oportunidade efectiva para os fogares con débedas hipotecarias, e desenvolver medidas contra o sobreendeudamiento e os abusos financeiros e inmobiliarios.
7-Ampliación presupuestaria para vivenda social e políticas sociais de vivenda ata chegar ao promedio europeo de parque público, destinando como mínimo o 2% do orzamento estatal. Asignación dunha parte suficiente dos fondos europeos de recuperación a este obxectivo.
8-Participación activa da poboación en toda a política de vivenda e urbanismo.
É imprescindible que a Lei polo Dereito á Vivenda incorpore estas demandas de afectadas e sociedade civil, que afectan á dignidade das persoas e aos Dereitos Humanos, blinde as lexislacións autonómicas máis progresistas e de cumprimento, dunha vez ao PIDESC e aos dictames de Nacións Unidas e dos Tribunais Europeos, sen atrasar a súa aplicación a desenvolvementos normativos posteriores.
Por imperativo constitucional e estatutario corresponde ás Comunidades Autónomas definir e desenvolver as políticas de vivenda, pero o establecemento das condicións básicas que garantan a igualdade dos cidadáns no exercicio do dereito constitucional á vivenda é competencia irrenunciable do Estado, debendo ser comúns as bases deste dereito esencial, conforme ao disposto no artigo 149.1.1.a de a Constitución.
Existe unha maioría social e tamén parlamentaria que apoia estas medidas, pero temos claro que só coa movilización de toda a poboación conseguiremos que esta Lei sexa a garantía do Dereito á Vivenda.
As prebendas aos propietarios causan un buraco fiscal de máis de 10.000 millóns anuais ao Estado español.
Hoxe con 4 millóns de parados e miles de empresas en ERTE, o fin do Estado de Alarma vai supoñer unha escabechina para as familias que esperan a chegada das sentenzas xudiciais para que abandonen as súas vivendas ante a falta de pago ou o fin dos contratos de aluguer.
Os grandes caseros prevén ata 40.000 desahucios a partir do 9 de maio e prevén que a taxa de morosidad, hoxe do 8%, escale ata o 15% na primavera . A actual taxa de ?morosidad? é moi baixa o que indica o enorme esforzo que fan as familias para pagar o aluguer É neste marco de caída dos ingresos das familias e o incesante aumento dos alugueres enmárcase a proposta do ministro Abalos de rebaixar aínda mais os impostos aos grandes tenedores de vivenda . Non se axuda ás familias subvenciónase aos caseros a cambio de nada .
O Estado Español renunciou históricamente a crear un Parque da Vivenda Publica e as CCAA permitiron a venda de VPO a fondos de Inversion ( Fondos Voitre )
Por outra banda o enorme buraco que supuxo a SAREB e as perdas da SAREB, que se levan acumulando ano tras ano porque o Banco Malo nunca deu beneficios, chegaron ata os 7.000 millóns. Cifra que agora Europa obriga a España a considerar como un déficit público.? É dicir témosnos/témonos apechugar coa débeda mentres se permite que a SAREB non destine todas as Vivendas ao aluguer social e de titularidad publica “real”
Estase impoñendo un mercado do Aluguer onde o normal é atopase con contratos abusivos Atopámosnos/Atopámonos con contratos que esixen un ano por anticipado ou que si decides marcharche debes pagar todo o contracto … É a Ditadura do casero que sabe que en ausencia dun mercado regulado pode pedir o que lle pareza .
Vivir de aluguer pode resultar utópico para un sector relevante da poboación e, coa subida xeneralizada do prezo do aluguer nos últimos anos.
A única saída é acudir ao ?mercado da Infravivienda? ou nada .
Só hai unha saída a todo este carrusel de abusos e é a autoorganizacion das Inquilinas .Hai que facerlles ver que non negocian cunha persoa ou familia soa que negocian con todas E que a loita colectiva xa logrou a condena da Banca por cláusulas abusivas e lograremos xuntas que se condenen estas
Nin ditadura do Banqueiro Nin do Casero Xuntas Pódese
Pedimos a todas las fuerzas políticas que no aprueben ninguna Ley de Vivienda que no regule el precio del alquiler
Este mediodía, el Ministro Ábalos ha ofrecido una rueda de prensa en nombre del PSOE, en la que ha afirmado que no quieren regular los precios de los alquileres (aseguran que prefieren adoptar medidas fiscales). En otras palabras, han amenazado con romper el acuerdo que firmaron para formar Gobierno y para cerrar los presupuestos, con UP y con las fuerzas parlamentarias de la investidura.
Se trata, en realidad, de un acuerdo que asumieron con la sociedad civil: el acuerdo presupuestario llegó poco después de que más de 9.000 organizaciones sociales pidieran al Gobierno que regulase los alquileres. Más aún, hace apenas una semana los sindicatos mayoritarios junto a organizaciones sociales de todo el territorio recordaron al Gobierno su compromiso de elaborar una ley de vivienda a la altura de las circunstancias.
Una vez más, el PSOE cede ante las presiones de la patronal inmobiliaria y los fondos buitre. Si se confirma la propuesta explicada por el Ministro Ábalos, los fondos buitres no sólo habrán conseguido permiso para seguir especulando sin límites, sino que además gozarán de nuevos favores fiscales que vaciarán las arcas públicas de la sanidad, la educación o las políticas de vivienda. En resumen, más favores fiscales para los que más tienen.
Las protestas que llevan una semana estallando en las calles han señalado una profunda crisis democrática. Es responsabilidad del Gobierno no aumentar todavía más la desafección política incumpliendo sus promesas para contentar a los bancos y los fondos buitre. Este anuncio es simplemente intolerable: supone no solo pisotear los acuerdos adquiridos y dar la espalda a la sociedad civil, sino condenar a millones de personas a abusos en el mercado de la vivienda.
Por todo esto, pedimos al resto de fuerzas políticas que NO apoyen ninguna propuesta de Ley de Vivienda que no incluya la regulación de alquileres en los términos en que el PSOE se ha comprometido repetidas veces: en el acuerdo de Gobierno, en el acuerdo de Presupuestos Generales del Estado y en declaraciones del ministro Ábalos en sede parlamentaria.
Llevamos meses oyendo hablar de las intenciones del Gobierno a presentar en el Congreso una Ley de Vivienda. Una propuesta que, de realizarse en las condiciones necesarias, abriría una puerta a que de una vez por todas se cumpla el artículo 47 de la Constitución, así como empezar a legislar según marcan los dictámenes de Naciones Unidas y las sentencias del Tribunal Europeo.
Los constantes titulares dejan ver lo descafeinada que puede llegar a ser esta ley. Para que la ley sea realmente lo que la ciudadanía sea lo que necesitamos y que el Gobierne deje de hincar la rodilla ante la presión de los lobbies, la sociedad civil nos organizamos.
El primer punto y de una importancia vital, es que la ley, debe garantizar el derecho a una vivienda digna, como derecho subjetivo. Garantizando así, que esta protección sea efectiva y evitando que ninguna persona sufra situación de sinhogarismo.
El reconocimiento del Derecho a la Vivienda como derecho subjetivo, implica que pase a ser exigible ante Administraciones y Tribunales. Es decir, creando la obligación de los poderes públicos de disponer los medios precisos para garantizarlo desde el mismo momento de la aprobación de esta Ley.
Para que esto sea así, la vivienda debe ser:
Digna: con condiciones materiales aceptables en cuanto a habitabilidad, seguridad, aislamiento térmico, garantía de suministros básicos (luz, gas y agua) y telecomunicaciones para evitar la brecha digital.
Adecuada: en función del número de miembros de la unidad familiar y sus necesidades.
Asequible: el esfuerzo de las familias para el pago de la vivienda, incluidos los gastos fijos y de suministros básicos, no debería exceder del 30% de los ingresos.
Accesible: para todas las personas que tengan necesidades de accesibilidad especiales.
En España hay más de 32.000 personas sufriendo sinhogarismo, 12 millones de personas en riesgo de exclusión social, más de 1 millón de desahucios entre 2008 y el 3º Trimestre del 2020.
El 36,1% de la población destina más del 40% de sus ingresos al pago de vivienda y suministros básicos, y únicamente el 18,5% de la población entre 18 y 29 años se ha emancipado por las enormes dificultades para acceder y mantener una vivienda estable.
Mientras, hay 3,4 millones de viviendas vacías, muchas de ellas en manos de grandes tenedores (INE 2011) y el Parque de Vivienda Pública y Social es entre 7 y 10 veces menor que el de otros países desarrollados de Europa.
Tras 42 años de absoluta vulneración de este derecho humano, la Ley por el Derecho a la Vivienda será papel mojado si no protege y garantiza de manera efectiva el Derecho en todo el territorio.
Las medidas que se han tomado para hacer frente a la emergencia sanitaria y la propagación del COVID-19 han supuesto un frenazo económico sin precedentes. En consecuencia, las instituciones públicas han activado planes, mecanismos e instrumentos que, pretendidamente, quieren detener el choque, reactivar la economía y recuperar la normalidad pre-pandemia. En este sentido, las grandes empresas están jugando un papel similar al de los bancos durante la crisis financiera de 2008: en un momento de alta incertidumbre se benefician de la política pública y son rescatadas
Reparto del dinero – que las grandes empresas se queden con los fondos
Hasta ahora las propuestas sobre la mesa se caracterizan por ser grandes proyectos, grandes empresas y grandes inversiones. Son proyectos de infraestructuras y reformas de gran dimensión, donde empresas como Endesa o Repsol se llevarán miles de millones de dinero público.
Los fondos europeos deberían ir hacia el sector público, las pequeñas y medianas empresas (las PYMEs), las trabajadoras autónomas y la economía social y solidaria. Son las que más han sufrido la crisis, y al mismo tiempo son actores principales de nuestro tejido económico y los que más puestos de trabajo crean. Son, además, los que tienen más potencial de transformar nuestra economía actual hacia una economía más verde, justa, inclusiva y, especialmente, más resiliente.
La mayoría de las propuestas para grandes proyectos que ahora están sobre la mesa, tendrán impactos ambientales y climáticos, pero también impactos graves sobre los territorios y las poblaciones locales. Estos proyectos pueden entrar en los planes de recuperación gracias a un lavado de cara verde descarado. Los que ganan son las grandes empresas contaminantes, como pueden ser Naturgy, Iberdrola, Endesa y Repsol.
2 .No apuntan a las lecciones de la pandemia y pueden ser un lavado de cara verde (Greenwashing)
Sin duda, los criterios de elegibilidad, las listas de exclusión, las condicionalidades, la taxonomía, el principio de “no causar daño significativo” y cualquier elemento que determine qué es verde o qué es climático y qué no lo es, será clave para afrontar la emergencia climática.
La pandemia ha subrayado más aún si cabe la importancia de la inversión en salud y en los trabajos de cuidados, la actividad socialmente necesaria y la que no lo es. La dedicación de los fondos de recuperación debería estar centrada en proveer de estos recursos.
«Foi-se unha grande da loita, artífice do sorriso de centos de familias, cómplice e fundadora de @PAHVIGO TUI, loitadora incansábel polos DDHH até o último día, pero sobre todo foi-se unha persoa marabillosa,valente, leal e xenerosa»
Este mércores 3 de febreiro de 2021, deixaba-nos a nosa compañeira Carlota
Carlota Pérez, formaba parte da Plataforma de Afectados pola Hipoteca (PAH) Vigo-Tui, só tiña 52 anos, unha cruel enfermidade acabou coa súa vida en poucos días.
Desde 2011 Carlota estivo presente no movemento antidesafiuzamentos e por unha vivenda digna, o seu compromiso, a profunda solidariedade e a súa xenerosidade, estivo sempre na intensa actividade polos dereitos civís e humanos. Un traballo incansábel e un compromiso coas «Condenadas da Terra», na loita polo dereito a unha vivenda e vida dignas. Combateu os abusos bancarios e buscou solucións residenciais a quen o necesitaba. Denunciaba a falta de investimentos en vivenda pública social, reivindicaba un parque de vivenda pública e promoveu a nosa alternativa de Lei de Vivenda da Galiza. A loita de Carlota está na mente de moitas e moitos de nós e a de todas as persoas que nos momentos máis difíciles sentiron o seu apoio e compromiso.
As compañeiras e compañeiros da Rede de Apoio Mutuo de Ferrolterra – Stop Desafiuzamentos só temos palabras de agradecemento e lembranza, para tanta xenerosidade e amor. Carlota sempre na nosa memoria.
A curta duración da súa vixencia, só ate o fin do vixente estado de alarma. Desde a PAH sabemos que as consecuencias socio-económicas da crise sanitaria vai ser máis prolongada, por iso seguiremos insistindo que debe ter vixencia, polo menos, ate o 31-12-2021 ou ate a publicación da Lei de Vivenda Estatal que responda ás demandas da PAH.
As compensacións que se establecen para grandes administradores, quen xamais nos compensaron do rescate na crise anterior. É unha inmoralidade e un disparate que se destine diñeiro público á banca rescatada pendente de devolver 65.000 millóns e a fondos voitre e socimis, quen se permiten o luxo de non pagar impostos ao estar en paraísos fiscais ou ter un trato fiscal de favor. Non entendemos nin aceptamos esta cesión do Goberno a corporacións cuxo único obxectivo é gañar canto máis diñeiro mellor, permitindo que a vivenda sexa obxecto de especulación en lugar dun dereito con función social.
Tamén alertamos que se caeron da protección algunhas das situacións de ocupación forzosa, á que por necesidade se viron obrigadas familias vulnerábeis, a quen ningunha Administración Pública foi capaz de ofrecerlles unha alternativa de vivenda digna e adecuada, e para as que, ao contrario que para os grandes administradores, non se establece compensación algunha. As presións dos lobbies financeiro/inmobiliarios sobre os ministerios de Calviño e Campos, lograron en parte, os seus obxectivos.
Con todo, como aspectos positivos a mobilización conseguiu a prohibición dos desafiuzamentos de alugueiro, tanto por non pago como por finalización de contrato (aínda que só sexa, de momento, ate a finalización do estado de alarma), ou os de precario ou recuperación da posesión por distintas vías do artigo 250.1 LEC (civís), para persoas cuxa vulnerabilidade comezase tamén antes da pandemia. E, aínda que con algunhas lagoas este decreto garante que non poidan ser cortados os subministros básicos a moitas persoas vulnerábeis.
Desde a PAH anunciamos que seguirá habendo desafiuzamentos tras este decreto, por iso seguiremos loitando por conseguir a extensión da prohibición a todas as familias vulnerábeis sen alternativa de vivenda digna e adecuada, e cunha duración temporal suficiente como para que as Administracións Públicas dispoñan de Parque Público para poder ofrecer esas alternativas e recuperen vivenda da banca para o alugueiro social.
Empezamos xa, poñéndonos inmediatamente en contacto co Goberno para trasladar o noso absoluto rexeitamento a estas modificacións, ao obxecto de que se emenden nunha próxima corrección de erros no BOE. O contrario, será froito da presión da banca e grandes empresas ao Goberno, e vannos a ter totalmente en fronte.
Síntese xurídica do contido completo deste Decreto en materia de vivenda
1. Desafiuzamentos de alugueiros
Suspensión de desafiuzamentos. Novo prazo: desde a entrada en vigor do RDL ate o fin do estado de alarma (09/05/21). Agora, ate o 31/01/21.
Vincúlase a suspensión á prórroga do estado de alarma do RD 956/2020. Si se prorrogase unha vez máis, deberíase engadir para estender o prazo.
Clarifica por primeira vez que afecta tanto a desafiuzamentos por non pago como finalización de contrato.
Si non hai data de lanzamento, pódese pedir a suspensión da vista.
A parte demandada debe acreditar vulnerabilidade, de acordo ao artigo 5 do RDL 11/2020. O arrendatario debe acreditar ALGUNHA das situacións dos supostos das letras a) e b):
– Pase a estar en situación de desemprego (de forma extensiva, interpretamos que si xa se atopaba en paro, entra igual), ERTE, ou reduza a súa xornada por motivo de coidados, en caso de ser empresario, ou outras circunstancias similares que supoñan unha perda substancial de ingresos, cumprindo uns límites de ingresos o mes anterior.
– Que a renda do alugueiro + gastos e subministros básicos ≥35% dos ingresos netos do conxunto da unidade familiar. Gastos e subministros básicos = subministros de electricidade, gas, gasóleo para calefacción, auga corrente, telecomunicación fixa e móbil, e contribucións á comunidade de propietarios, todos eles da vivenda habitual.
Cando o demandado acredite a súa situación de vulnerabilidade, o LAX (secretario xudicial) comunicarallo ao demandante en 10 días (2 semanas sen festivos), quen pode acreditar tamén vulnerabilidade ou risco de situarse nela.
Unha vez recollidos todos os escritos, o LAX comunicará a situación aos Servizos Sociais, quen en 10 días (2 semanas sen festivos) deberán valorar a vulnerabilidade das partes e indicar as medidas a tomar.
O xuíz, unha vez dispoña de toda a documentación do caso, deberá ditar auto acordando a suspensión si a vulnerabilidade está acreditada. Si non o está, tirará adiante co procedemento.
O auto debe indicar que unha vez deixe de estar en vigor o estado de alarma, os prazos renovaranse automaticamente.
Si acredítase a vulnerabilidade, a Administración ten que adoptar as medidas que se indiquen no informe de Servizos Sociais (haberao?) durante o prazo de suspensión (é dicir, durante o estado de alarma). Cando se adopten as medidas (pasará algunha vez?), a Administración comunicarao ao Tribunal para que levante a suspensión en 3 días.
2. Suspensión doutros desafiuzamentos.
Prazo: desde a entrada en vigor do RDL ate o fin do estado de alarma (09/05/21).
Abarca: precario, ocupación, execución de títulos xudiciais. Finalmente non entran procesos penais.
Suxeitos afectados: persoas xurídicas e persoas físicas con máis de 10 vivendas.
Redacción confusa: …pertenzan a persoas xurídicas ou a persoas físicas titulares de máis de dez vivendas… Requírese que as xurídicas tamén sexan titulares de máis de 10 vivendas.. Loitemos para que se interprete así en Xulgados.
Persoas afectadas deben cumprir cos supostos da letra a) do art. 5 do RDL 11/2020:
– Pase a estar en situación de desemprego (de forma extensiva, interpretamos que si xa se atopaba en paro, entra igual), ERTE, ou reduza a súa xornada por motivo de coidados, en caso de ser empresario, ou outras circunstancias similares que supoñan unha perda substancial de ingresos, cumprindo uns límites de ingresos o mes anterior.
O Xuíz deberá tomar a decisión ponderando as seguintes circunstancias:
– Entrada ou permanencia motivada por situación de extrema necesidade, – valorando o informe de Servizos Sociais.
– Cooperación dos ocupantes coa Administración para buscar unha alternativa.
Ademais no fogar deberá atoparse algunha persoa que cumpra co seguinte:
– Dependente – Vítima de violencia contra a muller – Menor de idade
O LAX, unha vez recollida a documentación, trasladaraa ao demandante/denunciante e aos Servizos Sociais, quen deberán emitir informe en 15 días (3 semanas sen festivos).
Si a situación de vulnerabilidade queda acreditada, o Xuíz ponderará as demais circunstancias e ditará auto no seu caso acordando a suspensión do lanzamento ate a finalización do estado de alarma.
Si non se acredita a vulnerabilidade, non cumpren requisitos ou se dan outras circunstancias (que a continuación resumimos), o procedemento tira para adiante. Durante a suspensión, a Administración deberá tomar as medidas indicadas no informe si se cumpre a situación de vulnerabilidade ou outras adecuadas para «satisfacer a necesidade residencial» da persoa e «que garantan o seu acceso a unha vivenda digna«.
Circunstancias que non permiten a suspensión:
– Vivenda de persoa física que non sexa domicilio habitual ou segunda residencia. – Vivenda de persoa xurídica cedida a persoa física para domicilio habitual ou segunda residencia. – Entrada ou permanencia consecuencia de delito. – Indicios racionais de que se están realizando actividades ilícitas (narco-pisos, proxenetismo…). – Ocupación posterior á entrada en vigor do RDL. – Vivendas públicas ou privadas destinadas a vivenda social.
3. Compensación para arrendadores (pequenos e grandes administradores) afectados pola suspensión do desafiuzamento.
Só se poderá pedir compensación si a Administración non tomou as medidas do informe de Servizos Sociais en 3 meses.
Valor medio de alugueiro de vivenda na contorna (vía índices de referencia ou outros criterios obxectivos).
Compensación desde a suspensión ata a súa levantamento ou fin do estado de alarma. Non ate a data do desafiuzamento.
Si o prezo medio do alugueiro é superior á renda do alugueiro, compensarase coa renda do alugueiro.
Non distingue entre pequenos ou grandes administradores.
A solicitude poderá realizarse ate 1 mes despois do fin do estado de alarma e o arrendador deberá presentar escrito coa cantidade adecuada de acordo ao comentado antes.
Compensación a cargo do Plan Estatal de Vivenda 2018-2021 e xestionada polas CCAA.
4. Compensación para propietarios dos demais casos (ocupación).
Só se poderá pedir compensación si a Administración non tomou as medidas do informe de Servizos Sociais en 3 meses.
Só se poderá pedir compensación si o propietario acredita que a suspensión do lanzamento supuxo un prexuízo económico ao atoparse a vivenda ofertada en venda ou alugueiro antes da entrada no inmóbel dos ocupantes.
Valor medio de alugueiro de vivenda na contorna (vía índices de referencia ou outros criterios obxectivos).
Compensación desde a suspensión ate o seu levantamento ou fin do estado de alarma. Non ate a data do desafiuzamento.
A solicitude poderá realizarse ate 1 mes despois do fin do estado de alarma e o arrendador deberá presentar escrito coa cantidade adecuada de acordo ao comentado antes.
Compensación a cargo do Plan Estatal de Vivenda 2018-2021 e xestionada polas CCAA.
Como denunciamos a semana pasada, en función dos datos publicados polo Consello Xeral do Poder Xudicial, nos primeiros nove meses deste ano, producíronse 18.138 desafiuzamentos, entre hipotecas, alugueiros e en precario. Datos alarmantes en plena pandemia e a pesar do confinamento que durante 3 meses freou toda a actividade xudicial.
O sufrimento de cantas familias máis necesita un goberno, que presume de progresista e de ser o máis social da historia, para facer un Decreto Stop Desafiuzamentos que pare esta alarma social? Para que valen os compromisos políticos das forzas parlamentarias no Congreso? Ou non son eles os que gobernan?
Unha vez máis, vemos que unha solución de mínimos e de xustiza social, como é deter os desafiuzamentos e os cortes de abastecemento de familias e persoas vulnerábeis, volve intentar frearse por aqueles cuxa única preocupación é maximizar os seus beneficios, sen importarlles o custo social.
Non pode ser que os bancos, fondos voitre, grandes propietarios e as enerxéticas deste país continúen ditando ao suposto goberno progresista as leis que se aproben e as que non. Quedamos-nos perplexas coa noticia de que desde o Goberno non só aprazan o #DecretoStopDesafiuzamentos, senón que encima póñenlle trabas.
É hora de escoitar e dar resposta ás familias vulnerábeis que están sendo desafiuzadas e vendo as súas subministracións básicas cortadas. Hai que deixar de lado a supostos «expertos» como o BBVA (1.258 millóns de euros de beneficio ordinario só no primeiro trimestre 2020), ao Banco Santander (1.909 millóns de euros de beneficio ordinario no primeiro trimestre 2020), a Blackstone (490 millóns de euros de beneficios no segundo trimestre 2020, un 86% máis que en segundo trimestre 2019) ou a Endesa (beneficio ordinario neto ao peche de setembro 2020 de 1.700 millóns de euros, cun crecemento do 38,4%). As cifras demostran en que son expertos en realidade.
Quedamos-nos perplexas coas noticias que chegan, que desde o Goberno non só aprazan o #DecretoStopDesafiuzamentos, senón que encima póñenlle trabas. Nada xustifica que non gobernen para atender e amparar ás persoas vulnerábeis e en precario, que son desafiuzadas sen alternativa de vivenda. Nada xustifica que sigan poñendo vidas en xogo, como a da persoa falecida fai só cinco días en Collado Villalba. Vemos só parches para eludir a súa responsabilidade e compromiso, atendendo máis aos intereses de quen provocan esta situación que ao sufrimento das familias.
Sinalamos por iso a este goberno como cómplices de que se queden atrás miles de persoas, botándoas á rúa tal e como reflicten os últimos datos do CGPX e os desafiuzamentos practicados. O Goberno deber recordar que TODOS os desafiuzamentos que se están producindo nestes momentos son responsabilidade directa súa, xa que é a súa falta de vontade política para aprobar unha verdadeira moratoria o que os permite.
Xa denunciamos cando as anteriores medidas tomadas polo Goberno deixaron fóra a moratoria no pago das hipotecas, o que levará parello dentro dun ano un incremento considerábel na cifra de desafiuzamentos por este motivo, por non pago e máis endebedamento non asumíbel.
O Goberno debe empezar a estar á altura e sumarse aos esforzos diversos que, día a día, conflúen para paralizalos. Como o das 31 familias da Pobla de Vallbona (Valencia). Sen eles desaloxou-se das súas vivendas a 94 persoas: é necesario o Decreto, que non pase nin un día máis. Non se pode consentir, por exemplo, que BBVA-Divarian-Cerberus-Haxa desafiuzaren a bloques enteiros. É necesaria unha clara determinación fronte a esta confabulación superagresiva do capital, imperturbábel cos 25 menores, 3 discapacitados e unha compañeira embarazada. É momento de dar pasos, e non só este de paralizar os desafiuzamentos, senón de ofrecer alternativas: obrigar a banca rescatada, Bankia, Sareb e fondos a xerar o necesario parque público.
Tendo en conta todo o que vimos expresando, esiximos que sexa aprobado no próximo Consello de ministros, do día 15 de decembro, o #DecretoStopDesafiuzamentos e que non se queden atrás máis familias polos efectos da crise económica que está provocando a sanitaria.
A PAH estará vixiante e mobilizada e non permitirá máis atrasos nin recortes no texto xa acordado.
Ante el fin de la moratoria de cortes el pasado 1 de octubre, trasladamos nuestras propuestas a las puertas del invierno: principio de precaución, periodo de carencia y redefinición del consumidor vulnerable
Ante la posibilidad de que miles de familias vulnerables sean privadas de sus suministros en plena pandemia y a las puertas del invierno (algunas de ellas ya han contactado con nosotras, angustiadas, después de haber recibido avisos de corte para los próximos días), y tras la decisión del Gobierno de no incluir la moratoria de cortes en la prórroga del Escudo Social, preparamos para la cita un conjunto de propuestas concretas con diferentes horizontes temporales para evitar una grave vulneración de derechos de la ciudadanía más precarizada. Aprovechamos para dejar claro que las actuales medidas de protección incluidas en el bono social eléctrico son insuficientes, ya que dejan a muchas familias vulnerables fuera y no incluyen los suministros de agua y gas.
La primera y más importante de las medidas propuestas es la implementación del principio de precaución, un mecanismo recogido en la ley catalana contra la pobreza energética. Éste consiste en una reforma del procedimiento de corte por el que, ante cualquier impago doméstico, ya sea de agua, luz o gas, la compañía suministradora deba comunicarse con los Servicios Sociales municipales para conocer la situación del hogar afectado. En el caso de que la familia se encuentre en situación de vulnerabilidad, comprobable a partir de unos baremos de renta, se deberá garantizar el suministro en todo caso. Esta medida lleva aplicándose en Catalunya desde 2015 y ha evitado miles de cortes desde entonces (40.000 en el primer año y medio de vigencia, según los últimos datos publicados por la Generalitat).
Esta herramienta debería conllevar la puesta en marcha de un sistema informatizado de comunicación entre los Servicios Sociales y las compañías para facilitar su aplicación. Por ello, el pasado miércoles nos reunimos también con Ione Belarra, Secretaria de Estado de Agenda 2030, quien nos trasladó su compromiso para trabajar la cuestión desde el Ministerio de Derechos Sociales y Agenda 2030. Precisamente es este mismo ministerio el que debe encargarse del cumplimiento de los Objetivos de Desarrollo Sostenible, adoptados por la Asamblea General de Naciones Unidas (nº 6: Garantizar la disponibilidad de agua y su gestión sostenible y el saneamiento para todos; nº 7: Garantizar el acceso a una energía asequible, segura, sostenible y moderna).
Conscientes de que la implementación de un mecanismo de estas características no puede producirse de la noche a la mañana, la segunda de las medidas propuestas ante la Ministra fue la aprobación de un periodo de carencia hasta la puesta en marcha del principio de precaución, que garantice que ningún hogar pueda ser privado de sus suministros de agua, luz y gas por motivo de impago. En medio de una pandemia mundial, que ha tenido un fuerte impacto en las familias en situación de vulnerabilidad y durante la cual se han destruido 820.000 empleos, y a pocas semanas de la llegada del invierno, es inaceptable que se pueda cortar el suministro a una sola familia vulnerable por no poder hacer frente a sus facturas.
En tercer lugar, propusimos una redefinición del concepto de consumidor vulnerable, que a día de hoy sólo se asocia al suministro de energía eléctrica y no evita el corte en muchos casos. Para ello, reclamamos que la figura abarcase los tres suministros e incluso otras materias como la vivienda o el derecho de consumidores. Por otro lado, incidimos para que ampliaran los actuales baremos de renta, que son ínfimos y no responden a la realidad económica de las familias que sufren pobreza energética. En este punto, la Ministra se comprometió a trabajar en el tema junto a Alberto Garzón, Ministro de Consumo, a lo largo de los próximos meses.
Por lo que respecta las otras propuestas, a pesar de las buenas palabras, no hubo ningún compromiso por parte de la Ministra en cuanto a su implementación. Parece que las presiones recibidas por muchas compañías suministros han surtido efecto y desde el Ministerio nos plantearon la dificultad de aprobar una nueva moratoria general de cortes, una decisión que, como hemos planteado, puede suponer una próxima oleada de interrupciones de suministro a nivel estatal. Desde su equipo hay una cierta confianza que estos cortes no se produzcan gracias a la buena voluntad de las compañías, aunque la carta de la patronal del agua del grifo (AGA) remitida el mes de abril reclamando el fin de la moratoria nos haga pensar todo lo contrario. En este sentido, no podemos entender que la seguridad energética e hídrica de los hogares en situación de vulnerabilidad se deje en manos de la supuesta buena voluntad de las empresas en lugar de ejercer, como Estado, de garante de los derechos de la ciudadanía
El encuentro también sirvió para denunciar la situación de las familias de los sectores IV y VI de la Cañada Real Galiana (Comunidad de Madrid), quienes están sufriendo cortes de luz constantes y no gozan de un suministro regular y adecuado en sus viviendas. El Gobierno conoce perfectamente su situación, tras las protestas de octubre, y exigimos que se ofrezcan soluciones efectivas a estas familias y se garantice su acceso a los suministros básicos.
Al final de la reunión hubo una invitación a seguir trabajando estas medidas a lo largo de los próximos meses, aunque somos conscientes de la urgencia y la necesidad de aprobar iniciativas para paliar los efectos de la pobreza energética y, específicamente, evitar los cortes. Tras la enmienda a los Presupuestos planteada por Unidas Podemos, ERC y EH Bildu, que establece una moratoria de las interrupciones de suministro hasta diciembre de 2022, y las noticias sobre una posible negociación al respecto entre los socios de Gobierno, sabemos que este tema seguirá en el debate público las próximas semanas.
Por ello, desde los colectivos participantes, junto a muchas otras entidades con las que estamos trabajando la cuestión codo a codo, seguiremos realizando toda la presión necesaria para que ninguna familia pueda ser privada de sus suministros básicos durante los próximos meses. Es imprescindible que el Ministerio recapacite y se ponga del lado de la ciudadanía más vulnerable y no se pliegue a los intereses de las grandes compañías energéticas.
O Goberno de coalición entre Unidas Podemos e PSOE comprometeuse a regular os prezos do aluguer en menos de catro meses. Trátase dun paso moi importante, polo que traballamos os Sindicatos de Inquilinas e Inquilinos desde fai anos. A sociedade civil reclamábao: soamente na última semana, máis de 9.000 organizacións sociais, económicas e culturais impulsaron un manifesto a favor da regulación. E moitas forzas parlamentarias apóiano.
O certo é que para cumprir co que dictan os organismos internacionais, a regulación debería haberse aprobado xa. Cada día que pasa, a crise se recrudece, e os prezos do aluguer apenas baixan -nalgúns lugares- mentres os ingresos das familias caen en picado. Si antes da pandemia o aluguer xa se comía máis aluguer que en ningún outro país do mundo, agora atopámosnos/atopámonos nunha situación crítica. Cunha sociedade totalmente afogada polos efectos da pandemia, miles de fogares ven como cada vez cústalles máis chegar a fin de mes, que xa non poden pagar os seus alugueres, ou que non poden acceder a unha vivenda digna.
A regulación que se propón é de mínimos, pero supoñerá un cambio histórico logo de décadas de políticas ao servizo da especulación, e baséase na que xa está en vigor en Cataluña. O obxectivo é impedir as subidas de aluguer e fomentar as baixadas de prezos.
Non falamos soamente dun problema económico, senón tamén dunha cuestión de seguridade e de dereitos humanos: é intolerable que miles de persoas vivan coa angustia permanente de non saber si subiranlles o aluguer ou as botarán de casa. Por iso outro elemento moi importante é que o texto público do Goberno recoñece aos sindicatos de inquilinas como axente social: atopámosnos/atopámonos ante un recoñecemento sen precedentes, a nivel estatal, do dereito a organizarse colectivamente no campo da vivenda, como xa sucede no campo do traballo.
Nos próximos meses será moi importante non baixar a garda ante as presións que o Goberno recibirá por parte daqueles que queren seguir especulando coa vivenda en plena pandemia, a costa do benestar colectivo. Fará falta o apoio e movilización de toda a sociedade civil para lograr construír un futuro mellor para todas e todos.
Por que necesitamos unha Lei de Regulacion do Prezo do Aluguer?
Necesitamos protección efectiva contra as subidas abusivas que nos deixan na rúa. Actualmente 7 de cada 10 desahucios son por impago de aluguer. Si impulsar esta medida xa era necesario antes da pandemia, a actual caída de ingresos das familias fana aínda máis urxente. Necesitamos unha regulación que equilibre a relación entre inquilinas e caseros. Grazas á mala regulación do aluguer en España, no último lustro o prezo do aluguer aumentou 30 veces máis que os salarios; entre o 2013 e o 2019 o prezo medio do aluguer subiu un 50%. Xa sabemos que incrementar o numero de vivendas no mercado non contribúe á baixada de prezos do aluguer senón mais ben ao contrario, xa o experimentamos as inquilinas e inquilinos españois en ultímalas burbullas inmobiliarias. Malia que fai falta aumentar drasticamente o parque de vivenda de aluguer social, pasarán moitos anos antes de que podamos alcanzar o nivel de cobertura necesario, así que é imprescindible conter os prezos do aluguer para reducir o sobreesfuerzo da poboación para acceder e manterse na vivenda.
O Goberno xerará unha onda de cortes de subministración ao non prorrogar a moratoria A ampliación do “escudo social” non inclúe esta medida e deixa expostas a miles de familias vulnerables a partir do 1 de outubro Á espera de ler a letra pequena mañá no BOE, o Goberno central ha acordado non prorrogar polo momento a moratoria de cortes de subministracións en todos os fogares do Estado nunha decisión que pode conlevar consecuencias nefastas. Tras o Consello de Ministros celebrado hoxe, anunciouse a ampliación temporal do chamado “escudo social”, pero a garantía das subministracións de electricidade, gas e auga quedou fóra.
A pesar das boas intencións, e como xa repetimos en múltiples ocasións, o bono social é unha medida que non ofrece solucións reais ás persoas que padecen a pobreza enerxética, dado que moitas delas seguen sen poder facer fronte ás súas facturas, a pesar de contar cos correspondentes descontos. Ademais, non abarca as facturas de gas nin de auga, aumentando o grao de desprotección destas familias. Neste sentido, aínda que durante a rolda de prensa posterior ao Consello mencionouse a figura do bono social térmico, a realidade é que se trata dunha dotación única anual moi reducida (entre 25 e 123,94€), suxeita a dispoñibilidade orzamentaria e á cal moitas das participantes das nosas asembleas, a pesar de realizar os trámites establecidos, non puideron acceder aínda a día de hoxe.
Os máis dun millón de desahucios que sufriu a sociedade española, desde o inicio da crise anterior en 2008, foi unha vulneración injustificable dun dereito humano e constitucional tan importante como o da vivenda, soporte doutros dereitos fundamentais.
Como pode comprobarse polos datos do CGPJ os desahucios seguen sendo unha realidade cuotidiana. Con todo, e tal e como indicou Leilani Farha, ex?relatora de vivenda da ONU, a vivenda debería ser a primeira liña de defensa fronte ao Covid-19. Parece ser que non é o caso en España.
En tempos de pandemia estáselle pedindo á cidadanía que faga todo tipo de sacrificios e, en aras da saúde pública, recórtanselle liberdades e capacidade de movemento; é insistente o requerimiento de quedarse na súa casa. O noso estado social e de dereito non pode, ao mesmo tempo, mirar para outro lado ante a continuidade dos desahucios dun sector importante da poboación: a de familias e persoas vulnerables, poñendo en risco o seu saúde e a de todas.
Só nos días hábiles comprendidos entre o 4 e o 30 de xuño (únicos con actividade xudicial normal) executáronse en España 1.383 desahucios, de familias en situación de vulnerabilidade previa ao virus; o terceiro trimestre traerá cifras demoledoras á vista das convocatorias diarias para evitar os desahucios por parte das PAHs e dos numerosos grupos en loita pola vivenda. Desahucios, ata de Bankia e da SAREB, entidades de maioría de capital público, que debesen, xa que logo, actuar de forma coherente e comprometida co artigo 47 da Constitución.
A PAH e outras entidades sociais indicamos que as medidas iniciais que se aprobaron para paliar os efectos do Covid?19 en temas de vivenda supuxeron un alivio temporal para moitas persoas, pero que eran claramente insuficientes porque deixaban sen protección ás familias que xa estaban en vulnerabilidade con anterioridad ao estallido da pandemia, ás que tiñan procesos xudiciais en curso e ás que se viron obrigadas a vivir en precario debido á falta clamorosa dun parque público de vivenda, do que si dispoñen países da nosa contorna.
A recente supresión da moratoria das hipotecas e dos cortes de suministros, agravou máis a situación de vulnerabilidade das familias.
Por todo o expresado anteriormente, queremos recoller o máis absoluto apoio á petición da Plataforma de Afectados da Hipoteca e do resto de asociacións en defensa ao dereito á vivenda, para a aprobación inmediata dun novo decreto que suspenda TODOS os desahucios e cortes de suministros de familias vulnerables que carezan da alternativa habitacional, adoptando as compensacións adecuadas, no caso que fose necesario, nos desahucios de pequeno propietario.
A Moratoria deberá durar ata a entrada en vigor da nova lei de vivenda que deberá regular de forma definitiva a imposibilidad de levar a cabo desahucios sen alternativa habitacional, dando cumprimento ao art. 47 da Constitución e ás diferentes medidas que as Nacións Unidas recomenda ao estado español para dar cumprimento aos acordos internacionais subscritos por España en materia de Dereitos Humanos.
O teu apoio pode salvar vidas
Reclamemos ao Goberno a aprobación urxente dun decreto cos contidos expresados no párrafo anterior. Non só por Xustiza Social e en cumprimento dos Dereitos Humanos, nin para dar resposta ás indicacións do recente informe presentado por Philip Alston, relator especial da ONU sobre a extrema pobreza, nin tan só para cumprir cos dictames condenatorios a España por vulneración dese dereito, e coas recomendaciones que ambos conteñen, tamén e moi especialmente, por razóns de Saúde Pública.
Hoxe máis que nunca hai vidas en xogo.
Asina a petición para acabar cos desahucios en tempo de pandemia Reclamemos ao Goberno a aprobación urxente dun decreto cos contidos expresados no párrafo anterior. Non só por Xustiza Social e en cumprimento dos Dereitos Humanos, tambén por razóns de Saúde Pública.
La proposición de los sindicatos de inquilinos para regular los precios del alquiler a nivel estatal está recibiendo un amplio apoyo social. Hoy, más de 9.000 organizaciones de alcance estatal impulsan un manifiesto en el que piden al Gobierno que apruebe una regulación basándose en la ley vigente en Catalunya. Esta iniciativa llega cuatro días después de la reunión que los sindicatos mantuvieron con el Vicepresidente Social del Gobierno, en la que este mostró su compromiso de trabajar para que el Estado legisle en las semanas que vienen.
Podéis leer el manifiesto a continuación. Y si queréis dar apoyo desde vuestra entidad u organización, lo podéis hacer aquí.
Manifiesto de apoyo a una Ley de Regulación del Precio del Alquiler
Después de 12 años del inicio de la crisis económica, España sigue sufriendo un problema muy grave de vivienda que se manifiesta en forma de desahucios, pero también de dificultad de acceso a la vivienda y precariedad cada vez más generalizada. La situación del alquiler se ha vuelto insostenible: del 2013 al 2019 el precio medio del alquiler ha subido un 50% en España. Es importante recordar que se trata de precios medios de contratos vigentes, hecho que explica que haya subidas de precio desorbitadas cuando vencen los contratos. Actualmente 7 de cada 10 desahucios son por impago de alquiler. En el último lustro, el precio del alquiler ha aumentado 30 veces más que los salarios. El 42% de la población española destina el 40% de su sueldo a pagar el alquiler, mientras que las recomendaciones internacionales hablan de no dedicar más del 30% a vivienda incluyendo los suministros básicos.
La realidad es que el acceso a la vivienda de la población depende de la relación entre los ingresos de las familias y los precios de mercado, dado que existe una enorme escasez de oferta social. A pesar de que hace falta aumentar el parque de vivienda protegida, pasarán muchos años antes de que podamos alcanzar este objetivo, así que es imprescindible contener los precios del alquiler para reducir el sobreesfuerzo de la población para acceder y mantenerse en la vivienda. Si impulsar esta medida ya era necesario antes de la pandemia, la actual caída de ingresos de las familias la hacen aún más urgente. Por otra parte, hablamos de un problema que no solo afecta a quienes vivimos de alquiler o quieren acceder a una vivienda, sino al conjunto de la sociedad: los precios actuales están disminuyendo drásticamente la renta disponible en manos de las familias, con un impacto negativo en toda la economía. Teniendo en cuenta esta realidad, las entidades y organizaciones abajo firmantes queremos expresar nuestro apoyo al llamamiento de los sindicatos de inquilinas e inquilinos para que se impulse una regulación de los precios del alquiler como la aprobada en Cataluña el pasado septiembre, con el principal objetivo de contener los precios del arrendamiento en los municipios con mercados tensionados. Con el llamado que hoy hacemos público, queremos poner de manifiesto que la sociedad civil española está demandando a los poderes públicos y a los representantes políticos que adopten medidas para garantizar alquileres asequibles, paso ineludible para garantizar el derecho a la vivienda digna. Hace meses que esta problemática está en la agenda. Consideramos que ha llegado la hora de emprender medidas concretas que impliquen mejoras para los miles de familias asfixiadas que viven de alquiler, y para el conjunto de la sociedad. Por estos motivos, pedimos al Gobierno que apruebe una propuesta legislativa que permitirá actuar para abordarlo.
Así mismo, invitamos a todas las organizaciones y entidades ciudadanas a que den apoyo al presente manifiesto para que este cambio legal se convierta en una realidad. Podéis expresar vuestro apoyo en este formulario.
Excmo. Sr. Pedro Sánchez Pérez-Castejón, Excmo. Sr. Pablo Iglesias Turrión,
En el último lustro los alquileres han aumentado 30 veces más que los sueldos en España. Desde el 2013, el precio medio del alquiler ha subido más de un 50%, obligando a muchas familias a dedicar más de la mitad de sus ingresos a pagar el alquiler. La situación es insostenible. Actualmente, 7 de cada 10 desahucios son por impago de alquiler. Este contexto de emergencia social se ha visto agravado por la pandemia y las consecuencias económicas derivadas de ella.
El pasado mes de septiembre entró en vigor la Ley de medidas urgentes en materia de contención de rentas en los contratos de arrendamiento de vivienda en Cataluña. La ley, impulsada por el Sindicat de Llogateres de Catalunya, regula y modera los precios de los alquileres en viviendas de uso residencial que estén en un área con el mercado declarado “tenso”.
La iniciativa catalana coincide plenamente con las propuestas recogidas en el acuerdo de coalición a las que su Gobierno se comprometió. Concretamente, con las medidas normativas previstas para «poner techo a las subidas abusivas de precios de alquiler en determinadas zonas de mercado tensionado» (punto 2.9.3). Más específicamente, el acuerdo de coalición prevé habilitar las comunidades autónomas y/o ayuntamientos para establecer índices de precios, y también en el caso de los ayuntamientos para declarar zonas urbanas de mercado tensionado, de acuerdo con criterios objetivos. Estas dos medidas tienen el objetivo de regular las subidas abusivas del precio del alquiler. Además, el acuerdo hace referencia a los avances de aquellas comunidades que ya han definido un índice, para agilizar su puesta en marcha.
Siendo estas las propuestas fundacionales del ejecutivo español, no entenderíamos otra reacción a la ley catalana –que cuenta con el apoyo del resto de Sindicatos de Inquilinos del Estado– que respetarla, así como trabajar para su blindaje y extensión al resto de Comunidades Autónomas del Estado.
Al fin y al cabo, todas estas medidas no son sino el cumplimiento del artículo 47 de la Constitución: “Todos los españoles tienen derecho a disfrutar de una vivienda digna y adecuada. Los poderes públicos promoverán las condiciones necesarias y establecerán las normas pertinentes para hacer efectivo este derecho, regulando la utilización del suelo de acuerdo con el interés general para impedir la especulación. La comunidad participará en las plusvalías que genere la acción urbanística de los entes públicos.”
Para poder tratar este asunto, trasladarles nuestras propuestas y trabajar conjuntamente para desarrollar iniciativas que garanticen el derecho a la vivienda, los Sindicatos de Inquilinas firmantes de esta carta les instamos a una reunión de urgencia. Es imprescindible dar respuesta a las necesidades de miles de personas y familias que ven atropellados sus derechos.
Atentamente,
Sindicat de Llogateres de Catalunya, Sindicato de Inquilnas e Inquilinos de Madrid, Sindicato de Inquilinas e Inquilinos de Málaga, Donostiako Maizterren Sindikatua, Sindicato de Inquilinas de Zaragoza, Sindicato de Inquilinas de Ibiza y Formentera
O venres 25, publicouse o informe : Efectos da crise económica nos órganos xudiciais? que a Sección de Estatística do Consello Xeral do Poder Xudicial, onde se mostran os datos oficiais sobre desahucios no segundo trimestre deste ano.
1. Deshucios 2º trimestre: 1.383
2. Ejecuciones hipotecarias 300
3. Aluguer 1.013 73.25%
4. Outros 70
5. Total semestre 11.042
Sendo certo que os lanzamentos practicados descenderon un 90,6% no segundo trimestre de 2020, como consecuencia da alerta sanitaria por COVID-19, tamén é certo que nin de lonxe é debido ás medidas urxentes impulsadas polo Goberno. A situación extraordinaria que vivimos provocou unha disminución de todos os indicadores, diferentes ás de calquera outro periodo anterior, dificultan extraer conclusións dos datos que se presentan, polo que se aconsella tomar con cautela as variacións interanuales.
A realidade é obvia. Chegamos ao estado de alarma cunha media de 250 desahucios diarios, desahucios que se quedan fóra de calquera tipo de protección ante uns Decretos pensados só para casos de vulnerabilidade provocados pola COVID-19, que aínda así deixan a un amplo sector da sociedade fóra.
1.383 desahucios, en tan pouco espazo de tempo e na situación de pandemia que sufrimos, segue sendo unha cifra escandalosa que reafirma a necesidade dun Real Decreto que sexa unha morato real para todo tipo de desahucios. Un Decreto máis amplo de miras que o que queren prorrogar mañá. De non ser así, a sangría social que sufriremos a curto prazo coa reactivación dos 250 desahucios diarios pre estado de alarma, sumados aos que se provocasen por mor da actual crise, será insostenible e poñerá máis vidas en xogo que nunca.
Datos sobre desahucios do CGPJ
No período 2008 ao 2012, os datos do CGPJ son lamentablemente incompletos, xa que só deron daqueles partidos xudiciais que tiñan unha oficina de Servizo Común de Notificaciones e Embargos, excluíndose os lanzamentos, que son máis numerosos, do resto de Xulgados de 1ª Instancia. Xa que logo, mentres non se democraticen os datos, a PAH fixemos unha estimación aproximada para este período de 400.000 desahucios por EH [ argumentado no comunicado(*): Record de lanzamentos (desalojos) no 1er trimestre de 2012 e cifras silenciadas: dobre vergonza!, en https://afectadosporlahipoteca.com/category/media/comunicados/page/31/ ]e, como nunca deu os datos de desahucios por aluguer, nin por ocupación neste período, estimámolos facendo unha proxección en 32.000 e 3.000 anuais, respectivamente,non menos de 160.000 por impago de aluguer e de 15.000 por outras causas.
Desde 2013 ata a actualidade, utilizamos os datos completos que dá o CGPJ, desagregados tamén pola súa orixe: si proveñen de Ejecuciones Hipotecarias, Alugueres ou Outras Causas, que utilizamos habitualmente desde o Excel do CGPJ.
Desde a PAH mobilizámonos/mobilizámosnos en varias accións para esixir #DecretoStopDesahucios
SindicatoDasInquilinas StopDesafiuzamentos VigoTui_BM 